sábado, 2 de março de 2013

Desfecho



Não tenho mais palavras.
Gastei-as a negar-te...
(Só a negar-te eu pude combater
O terror de te ver
Em toda a parte).
Fosse qual fosse o chão da caminhada,
Era certa a meu lado
A divina presença impertinente,
Do teu vulto calado,
E paciente...
E lutei, como luta um solitário
Quando, alguém lhe perturba a solidão                                                                                                      Fechado num ouriço de recusas,                                                                                                     Soltei a voz, arma que tu não usas,                                                                                                    Sempre silencioso na agressão.                                                                                                 Mas o tempo moeu na sua mó
                                                                                                        O joio amargo do que te dizia...
                                                                                                        Agora somos dois obstinados,
                                                                                                        Mudos e malogrados,
                                                                                                        Que apenas vão a par na teimosia.


                                                                                                                   Miguel Torga, Câmara Ardente

Sem comentários:

Enviar um comentário